Sibak ng Kahapon

     Lahat tayo ay nakakaranas ng mga problemang napakahirap solusyonan. Ito ay isang digmaan na kinakailangang malampasan upang tayo ay magtagumpay sa kahit anung larangan ng buhay.

    Ang aking pamilya ay binubuo lamang ng pito. Simpleng pamumuhay lang ang meron kami. Ang ngiti ng bawat isa sa loob ng tahanan ay hindi matatawaran ng kahit anong bagay sa mundo dahil sa parehas may trabaho ang mga magulang namin at kaming lima ay nakakapag-aaral ng maayos. Nabibili nila ang mga pangangailangan namin sa araw-araw. 

    Ngunit sa pagdaan ng maraming araw may mga pagbabagong di namin inaasahan.Nagkaroon ako ng sakit sa kidney noong nasa Day Care pa lamang ako. Halos isang linggo akong nanatili sa isang pampublikong hospital na mainit at maingay. Nang mga araw na iyon, hindi namin inaasahan na matatanggal sa trabaho ang aking napakasipag ina ng walang dahilan. Ayon sa isang katrabaho ni mama ang sariling tita ko daw ang nagpatalsik  sa pagiging secretary niya. Hindi ito nagawang sumbatan ng mga magulang ko ang kadamutan nito.

    Nagdaan pa ang mga araw na unti-unting ng nawalan ng pag-asa ang aking pamilya.Halo-halong basura ang nasa utak ng magulang ko.Napag-isipan tuloy ng aking ama na si kuya na lamang muna ang papaaralin dahil sa hindi naman sapat ang kanyang sahod para sa aming lahat, kaya naman ang aking ina ay gumawa  ng paraan upang makahanap ng magandang trabaho. Kaming mga anak niya  ay nagkanya-kanyang sikap sa paghahanap buhay. Nagbenta ako ng mga cracker tuwing may pasok at kapag Sabado at Linggo ay nagluluto ako ng masarap na barbecue sa labasan ng bahay namin, ang naging puhunan ko rito ay ang perang nakuha ko sa pagsama sa palayan nila lolo. Walang tumulong sa amin kahit na isa sa mga kapatid ni papa. Parang bang isang laro lang kami na pinagkakaisahan  at hayop na pinagdadamutan ng mga bagay na kailangan namin. Sa tuwing umuuwi  nga  ang mga kapatid ng aking ama kami ay nagiging alipin sa bahay kung turingin.

   Nagkandarapa na sa pagtatrabaho ang mga magulang ko upang kami ay makapagtapos ng pag-aaral at hindi  nagtagal ang bulaklak na dating tuyo ngayon ay isang napakagandang bulaklak na. Ang dalawang kapatid ko ay isa ng matagumpay na police ng bayan kahit na ang isa kong kapatid na babae ay hindi maganda ang naging resulta ng kanyang buhay,ang aking ina naman ay isang Administrative Assistant II at ang aking ama ay naging taga-hatid sundo nalang namin. Sa ngayon, dalawa na lamang kami na natitirang nag-aaral sa High School. 

  Hindi tumagal naging maganda na ang tubo ng bulaklak na iyon ,doon narin nagsimula ang pagbigay pansin ng mga taong nag-aalaga sakanya. Ang paghihirap na iyon ang lagi naming dala-dala kahit saan man kami magpunta at dahil sa laging paulit-ulit  na hinahabilin  ito ng aking ina “ mag-aral kayo ng mabuti dahil kayo rin ang makikinabang niyan at iyan lang ang kayang ipamana namin sainyo” at para maipamukha namin sa kanila na mali ang lahat ng pinagkakalat nila na ‘”walang makakapagtapos sa amin sa pag-aaral”.

  Maraming nakapansin sa mga pangyayaring kalungkot-lungkot sa buhay namin noon at laking pasasalamat ko rin  sa mga taong ubod sa bait kung tumulong. Alam niyo sa una  lang iyan mahirap pero kung  samasama kayong hinaharap ito walang imposible na magtagumpay kayo.  Maging maliit man ito o malaki kinakailangan niyo lang naman ng pananalig sa Diyos, tiyaga at tapang sa bawat pagtungtong sa mga hakbang na gagawin ninyo. Lahat naman ng hiningi natin sa Diyos ay naibibigay niya. Oo matagal, pero kahit na ganun marunong parin dapat tayong maghintay sa kanyang biyayang ibibigay sa atin. Malay natin higit pa sa isang magarang palasyo ang igagantimpala niya. Hayaan niyo lang ang mga mahahanghang na salita na pinagsasabi ng iba tungkol sainyo at maging aral sana  ang mga kahindik-hindik na pangyayari sa buhay ninyo, nang sa ganun hindi na muling maulit  ang nangyari  lalong lalo na kapag nagkaroon kayo ng sarili niyong pamilya.

                                                                                            Ni: Mikee Seladis